Chan Chan

Chan Chan - największe miasto epoki prekolumbijskiej w Ameryce Południowej. Jest w Peru, zajmuje obszar około 28,0 km², co jest w dużej mierze spowodowane przebudowami miasta, które w przeszłości nigdy nie osiągnęło takiej powierzchni.
Powstałe około 850 roku miasto było stolicą Imperium  Chimu,. XV w, kiedy to Chimowie zostali podbici przez Inków. Ocenia się, że wówczas w Chan Chan żyło około 30 000 ludzi.
 
Miasto wybudowano z glinianej cegły , suszonej na słońcu i pokrytej następnie lekkim tynkiem, w którym rzeźbiono ornamenty - głównie ptaki, ryby, małe ssaki.. Jest to o tyle niezwykłe, że wcześniejsze cywilizacje nie koncentrowały się na rysunkach ptasich i morskich. Było to zapewne spowodowane bliskością oceanu.
Centralnym punktem Chan Chan była Chudi - jedna z dziesięciu świątyń. Wszystkie one miały kształt prostokątny z wejściem na ścianie północnej i zawierały w sobie miejsca pochówku i modłów, sale obrad, a także pokoje mieszkalne połączone labiryntem korytarzy. Każda świątynia była siedzibą jednego władcy. Na terenie świątyń znajdowały się także studnie ceremonialne, napełniane dzięki połączeniu z wodami podziemnymi. Odbywały się tam rytuały poświęcone kultowi wody i wegetacji. Po śmierci panującego budynek stawał się jego mauzoleum, a kolejny monarcha musiał zbudować sobie nową śwatynię
Świątynie-cytadele oddzielone były od reszty miasta szerokim murem, czyniąc je obszarem niedostępnym dla społeczeństwa. Elity i najważniejsi obywatele mieszkali w pobliżu świątyń, a zwykli mieszkańcy na obrzeżach miasta.
Legendy o początkach Chan Chan mówią o mężczyźnie imieniem Naylamp, który przybył z morza, założył miasto i udał się dalej na zachód.
W 1986 Chan Chan wpisano na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Jest ono obecnie poważnie zagrożone erozją przez ulewne deszcze wywoływane w tym rejonie
            Gosia

Pustynia Atakama

Atakama – pustynia mglista w Ameryce Południowej. Należy do najsuchszych obszarów na świecie. Leży w północnej części Chile.
Roczna suma opadów nie przekracza 100 mm, co jest związane z położeniem (strefa zwrotnikowa). Jedną z głównych przyczyn tak suchego klimatu jest zimny Prąd Peruwiański. Ostatni opad miał miejsce w pierwszych latach XX wieku. Nieliczne rzeki są tylko okresowe. Jej długość to 1000–1100 km szerokość do 100 km, położona jest ok. 500–2000 m n.p.m. Jest to jedno z najbardziej suchych miejsc na Ziemi: w niektórych miejscach nie zanotowano opadów, od kiedy są prowadzone pomiary. Wybrzeże Atakamy uważane jest za niebezpieczne – usiane jest wrakami rozbitych statków.
Roślinność posiada zupełnie inny charakter od roślinności saharyjskiej. Oprócz nielicznych roślin   występują tam porosty czerpiące wodę bezpośrednio z mgły. Krajobraz urozmaicają liczne kolczaste krzewy, a zwłaszcza potężne kaktusy

Na pustyni znajdują się bogate złoża mineralne:

• rudy żelaza
• rudy ołowiu 
• sól kamienna
• złoto 
• srebro                                                                                                                     Gosia

Los Glaciares

Park Narodowy Los Glaciares – park narodowy założony w 1945 roku w argentyńskiej części patagonii, o powierzchni 4459 km 2.
W obrębie parku znajdują się trzy duże lodowce (Perito Moreno, Upsala, Viedma) i wiele mniejszych, częściowo także dwa duże jeziora polodowcowe.
Na terenie parku znajduje się największy (poza strefami polarnymi) lądolud na Ziemi - Południowy lądolód Patagoński. Zajmuje on 25% powierzchni parku.
Park narodowy stanowi dużą atrakcję turystyczną, przyciągającą m.in. alpinistów i turystów górskich. Punktem wypadowym jest miejscowość El Calafate nad jeziorem Argentino. Tylko jedna część parku jest dostępna dla ruchu turystycznego, reszta to ścisły rezerwat.
 

Park Narodowy Los Glaciares został w 1981 roku wpisany na listę światowego dzieszictwa UNESCO.


                                                                       Gosia

Gocta

Jeden z najwyższych wodospadów świata został odkryty dopiero w 2002, a po raz pierwszy sfilmowano go w 2006 roku! Ma 771 m wysokości. W zależności od rankingu, jest trzeci, piąty lub szósty co do wysokości. Skąd ta różnica? Ponieważ z braku zgody co do wodospadów norweskich które przez jednych są liczone, przez drugich nie, a jeszcze inni nie mogą się zgodzić co do wysokości, a nawet istnienia! . W każdym razie na pewno Gocta ustępuje tylko wodospadom Salto del Angel (Wenezuela) i Tugela (RPA) oraz prawdopodobnie dwóm lub trzem z Norwegii. La Catarata Gocta, bo tak się nazywa leży w niedostępnym zakątku peruwiańskich Andów.W 2002 roku odkrył go Niemiec Stefan Ziemendorff

 Gocta to prawdopodobnie właśnie ten wodospad, który według Inków nie miał prawa pod karą śmierci zobaczyć żaden człowiek. Bo jego okolice były ulubionym miejscem przebywania bogów. Miejscowi Indianie Kiczua znali ów wodospad od zawsze. Ale według legendy w wodospadzie mieszka syrena, która zagroziła okrutną zemstą każdemu, kto by opowiedział o jego istnieniu.

Tak naprawdę Gocta to kaskada złożona z dwóch wodospadów, górnego i dolnego. Wśród wodospadów to nic nadzwyczajnego
                Gosia

Machu Picchu – najbardziej tajemnicze miasto świata

Machu Picchu-siedziba Inków ukryta była przez wieki w górach Peru. Odkrył ją amerykańskiego profesora Hirama Binghama. Machu Picchu zaskoczyło nie tylko odkrywcę, ale też cały świat.

 Machu Picchu, w języku keczua oznacza stary szczyt. Peruwiańskie miasto ma powierzchnię 5 km kwadratowych. Położone na jednym z grzbietów w Andach rozciąga się na wysokości od 2090 do 2400 m n.p.m. Machu Picchu to najpiękniejsze, a zarazem najbardziej tajemnicze miasto świata.
Według nich miasto zostało wybudowane w XV wieku, a opuszczone zaledwie 100 lat później, około 1535 roku. Prawdopodobnie liczyło około 1000 mieszkańców. 

 

Składało się z dwóch części, wiejskiej i miejskiej. W wiejskiej znajdowały się pola uprawne, które nawadniano specjalnym systemem kanałów. W miejskiej części mieściły się pałace, świątynie i domy mieszkalne. Wszystko to zbudowane było z białego granitu i wkomponowane w górskie otoczenie. Jednym z najciekawszych elementów architektonicznych są schody liczące 1200 stopni. Wyższe partie Machu Picchu zarezerwowane były dla kapłanów. Tam też znajdowało się obserwatorium. 


Tak naprawdę nie wiemy, czym było Machu Picchu. Naukowcy cały czas szukają odpowiedzi na pytania: kto tam mieszkał i dlaczego tak nagle opuścił miasto. Jego tajemnica nadal nie została odkryta.
W 1983 roku, Machu Picchu zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
W 2007 roku ruiny miasta zostały ogłoszone jednym z siedmiu cudów świata.
                                                                     Gosia

Wenezuela

Położenie:
Wenezuela położona jest w północnej części Ameryki Południowej nad Oceanem Atlantyckim. Graniczy od zachodu z Kolumbią od południa z Brazylią, a od wschodu z Gujaną. Jej powierzchnia całkowita wynosi  912 050 km². Kraj ten dziel się na 3 duże regiony oraz 23 stany. Stolicą jest natomiast Caracas.


Klimat:
Wenezuela leży w strefie klimatów równikowych z wyraźnie zaznaczającą się porą deszczową, która trwa tu od maja do października. Na Wyżynie Gujańskiej pojawia się wilgotny klimat równikowy, przekształcający się na północnym wschodzie w podrównikowy wilgotny. Na pozostałym obszarze przeważnie występuje klimat podrównikowy suchy, wysoko w górach występują strefowe górskie odmiany klimatu. Suma roczna opadów wynosi od 200–300 mm na północnym wschodzie, 800–1400 mm na Nizinie Orinoko do 2000 mm na Wyżynie Gujańskiej i 3000 mm na wschodnich stokach Cordillera de Mérida. Wahania temperatur pomiędzy najcieplejszym i najzimniejszym miesiącem roku są niewielkie. Ciepły Prąd Karaibski podnosi temperaturę na wybrzeżu do ok. 27 °C. Podobna temperatura charakteryzuje obszary pozostałej części kraju, średnie miesięczne temperatury powietrza wynoszą 24-28 °C. Jedynie w górach temperatura jest wyraźnie niższa.


Kultura:
Na rozwój kultury wenezuelskiej duży wpływ miało oddziaływanie kultury i sztuki hiszpańskiej. Do jej ugruntowania znacząco przyczyniła się misyjna działalność kościoła katolickiego. Kultura państwa, w tym stroje noszone przez jego mieszkańców są naprawdę interesujące. Właściwie w całym regionie andyjskim dominuje jeden styl ubierania się. Podstawą jest filcowy kapelusz oraz ponczo nazywane tutaj ruanas. Obowiązującym językiem jest tu hiszpański.


Fauna i flora:
Roślinność jest bardzo urozmaicona. Wiecznie zielone, wilgotne lasy równikowe pokrywają 34%. Na Nizinie Orinoko lasy (częściowo zrzucające liście w porze suchej) i sawanny, na Wyżynie Gujańskiej i przedgórzach Andów lasy liściaste i iglaste, na pozostałym obszarze sawanny i roślinność trawiasta. Wzdłuż wybrzeża dominującą roślinnością są namorzyny (lasy mangrowe). Ze zwierząt żyją tu m.in. niedźwiedzie andyjskie, oceloty, oposy, pekari, kajmany, w wodach przybrzeżnych delfiny. Istnieją trzy parki narodowe, największy to Simon Bolivar o powierzchni 190 tys. ha.


                                                                                                         
                                                                                                      Natalia

Salto Angel

                                          Wodospad Salto Angel

Wodospad Salto Angel nazywany również Angel Falls jest najwyższym wodospadem na świecie. Położony jest w Wenezueli, na wyżynie La Gran Sabana. Jego wody wypływają z północnego stoku Płaskowyżu Auyantepui, a wpadają do Río Churún, dopływu rzeki Caroni. Wysokość wodospadu wynosi ok. 979 metrów. Wysokość została ustalona przez National Geographic Society w 1949 roku. Wodospad odkrył w 1935 roku James Angel (znany jako Jimmie Angel). Najdłużej, woda nieprzerwanie leci przez 807 metrów. Dzieje się tak, ponieważ w pewnym momencie wodospad się załamuje i woda spada na półkę, po czym spada drugi raz. Wodospad jest jedną z największych atrakcji turystycznych Wenezueli, choć wycieczka do niego jest skomplikowana. Organizowane są rejsy rzeczne w okolice Salto Angel, jednak odbywają się tylko od czerwca do grudnia. Właśnie wtedy rzeki są wystarczająco głębokie, aby je przepłynąć. Wodospad został wykorzystany w kilku produkcjach filmowych takich jak: Odlot, Dinozaur, Arachnofobia oraz Na fali.




                                                                                                           Natalia